Week 2 : Lots of fun & lots of smiles

Het lesgeven gaat zo goed, en de groep vrijwilligers wordt steeds hechter. Elke avond spelen we spelletjes, praten we veel, en voeren we af en toe discussies. Het is super gezellig om met zoveel verschillende mensen, met allemaal een eigen leven, doel en afkomst op te trekken. Het is grappig om te zien dat ondanks dat we allemaal uit verschillende landen komen, en een ander leven leiden we wel hetzelfde vinden en denken. Dit slaat vooral op de komst van onze nieuwe 20 gasten. Ze zijn extreem luid, hebben niet zoveel manieren, eten met hun mond open, pakken zoveel eten als ze willen, en zeggen niks tegen ons. Vanaf nu zorgen we dat we iedere dag op tijd zijn voor ontbijt, lunch en avondeten, omdat er simpelweg anders geen eten meer over is. Dit is wel even wennen, aangezien we eerder altijd eten over hadden, en de hele dag door eten konden pakken. 

Verder ben ik sinds deze week begonnen met het hygiene project. In overleg met onze vertaler, Kham, heb ik 60 tandenborstels gekocht en zeepjes. Hij was samen met Tickey en Mickey super enthousiast over mijn idee, en stemde er volledig mee in. 
Kham, is een Laotiaanse jongen van 22 die zichzelf, nadat hij op jonge leeftijd wees was Engels geleerd heeft. Soms is hij niet zo goed te verstaan, maar hij doet ontzettend zijn best. Elke dag fietst hij met ons mee naar de schooltjes, zorgt dat we hier veilig aankomen, en is hij onze vertaler. Ook helpt hij ons met leuke ideeën en lesplannen. Nadat hij klaar is met het helpen op de schooltjes waar wij les geven, geeft hij nog les aan kinderen bij hem thuis. Dit jaar gaat hij proberen een "scholarship" te krijgen voor een Universiteit in Melbourne, Australië. Blijkbaar geeft deze universiteit per jaar 30 mensen uit Thailand, Cambodja en Laos de kans om gratis te studeren in Australië. De staat betaald dan voor zijn verblijf, eten & drinken en school. Elke dag is hij druk bezig met papieren invullen, en motivatie brieven schrijven. Alle vrijwilligers helpen hem hiermee, omdat dit een hele goede kans voor hem kan zijn om hogerop te komen, en niet te belanden op het land of in een supermarkt. 

Ook gingen we deze week opnieuw naar Vientiane om onze Visa te verlegen. We hadden Kham ook uitgenodigd mee te gaan, aangezien dat voor ons makkelijk was met vertalen, en voor hem een leuk uitstapje. Zo gezegd zo gedaan. Eenmaal aangekomen bij het immigratie kantoor begon een ingewikkeld, onbegrijpelijk en vreemd proces. Het was een grote kamer met aan weerszijde kamertjes met ramen met daarop nummers van 1-5. Achter elk raam zaten 2 mensen. Eerst moest je naar kamer 1, die stuurde je naar kamer 2, hier moest je betalen, dan moest je weer naar kamer 1 om papierwerk in te vullen, daarna naar 5 om weer te betalen, dan naar 3 om iets af te geven, dan weer naar 1 om iets terug te krijgen, en uiteindelijk naar kamer 2 om een kopie te krijgen. Nogal een gekke, ingewikkelde, en vooral niet begrijpend proces. Verder was het ook vreemd dat je je paspoort hier moest afgeven, en pas de volgende dag kon ophalen. Het voelde niet zo veilig om mijn paspoort, en daarmee enige middel om het land te verlaten in nood af te geven aan een random persoon die hem in een grote bak stopt met paspoorten van over de hele wereld. Ondanks dat moesten we het maar doen, en luisteren naar wat ze zeiden. 

Aangezien we nog tijd over hadden besloten we Kham mee te nemen naar het Crêpe restaurant van de Franse jongens, en hem te trakteren op zijn eerste pannenkoek ever. We gaven hem een pannenkoek met Nutella. Het was zo grappig, en vooral aandoenlijk om te zien hoe vrolijk hij was met de pannenkoek, en in de war door de gekke textuur,  en smaak combinatie. Hij vond het gelukkig wel erg lekker, en hij was zo blij als een klein kind. 

Hierna besloten we terug te gaan naar het kamp, ofwel de accommodatie aangezien de tuktuks alleen rijden tot 15.30. 
De volgende dag moesten we weer terug naar Vientiane om ons paspoort op te halen, wat weer een lange dag is aangezien we weer helemaal met de tuk-tuk moeten en hetzelfde proces moeten doormaken.Aangekomen bij het immigratiekantoor kom ik erachter dat er een foutje gemaakt is in het aantal dagen dat ik erbij gekregen heb. Toen ik aankwam in Laos heb ik namelijk een visum gekregen voor 30 dagen, ik kwam aan op 18/3 en verblijf hier in totaal 35 dagen. Dus ik had besloten om mijn visum te verlegen met 4 dagen wat dus tot 22/4 zou zijn. Niet wetend dat mijn visum ipv 30 dagen, 28 dagen was en mijn visum dus geldig is tot 20/4. 1 dag te weinig dus... Wat betekent nog een aantal tripjes naar Vientane... 
 
Aangezien we steeds hechter werden met de meiden, en zij allemaal samen op het project childcare staan besloot ik voor hun laatste dagje mee te gaan (ook omdat ik stiekem heel graag de kleine Laotiaanse kindjes wilde zien). S'ochtends dansen ze met de kindjes die tussen de 3-5 jaar oud zijn, en s'middags geven ze les aan kinderen tussen 4-6. Dit was heel anders dan wat ik gewend was bij het lesgeven. De opvang bestond namelijk uit een ruimte van ongeveer 20m4 met kale muren en geen materiaal. De meiden moesten alles zelf bedenken, en de kinderen hiermee 1,5 uur bezighouden. Het waren ongeveer 30 kindjes, die allemaal je volledige aandacht vragen, opgetild willen worden, en met je willen knuffelen. Allemaal heel lief natuurlijk, maar ook wel vreemd om te zien dat ze zo snel aan je gewend raken,  en je gelijk willen knuffelen ondanks dat je ze pas 10sec "kent". Hier besefte ik ook dat ik het leuker vind om les te geven dan met de kleine kindjes te spelen aangezien dit erg vermoeiend en warm was op de vroege morgen. Rond half 11 gaan de kinderen buiten op een betonnen pleintje eten, en daarna slapen. Ze leggen allemaal dekens en kussens in de ruimte waar ze eerst gespeeld en gedanst hebben, en gaan daar vervolgens een paar uurtjes slapen. 
Omdat ik mee ging met de meiden gaf Nikolas die ochtend alleen les, hij was hierdoor nogal moe, en besloot niet naar de middag les op de schooltjes te komen, ook omdat we die middag om 3 uur met de bus naar Vang Vieng zouden gaan had hij hier niet zoveel zin in om 5km te fietsen voor maar een klein uurtje les. Waardoor ik het plan had om eindelijk de hygiene les te geven. Samen met Kham (de vertaler) fietste ik naar het schooltje, en leerde de kindjes woorden die te maken hebben met hygiene zoals;  handen, wassen, schoon, vies, tand (pasta), lachen ect. Zodra de kinderen de woorden kenden pakte ik de posters met de stappen van handen wassen & tanden poetsen erbij, en liet ze dit zien. Hierna riep ik een aantal kinderen naar voren om de stappen aan de rest van hun klasgenoten te laten zien. Dit ging allemaal super goed en soepel. 

Aangezien ik al aangekomen was met een grote tas de helemaal vol zat wisten de kinderen dat er iets ging gebeuren. Om de buurt kwamen ze naar voren, en gaf ik ze een tube tandpasta, en een tandenborstel. Ze waren hier echt zo ontzettend blij mee, en zo dankbaar. Het was echt zo zoet om te zien. Zoals ik al zei in mijn vorige verhaal, de kindjes zijn zo dankbaar, en zo blij met alles wat je ze geeft. Zelfs een tandenborstel. Toen alle kindjes een tandenborstel hadden liepen we naar buiten, waar de school een afgezaagde waterpijp met tuinsproeiers gebruikt als kraan. Eerst gingen we allemaal samen handen wassen met natuurlijk oog op de stappen. Dit was zo leuk om te zien, en het voelde zo bijzonder om de kinderen iets te leren wat super belangrijk is in het dagelijks leven en voor ons in de westerse wereld heel normaal, maar voor de kinderen hier een luxe. Bijna 3/4 van de klas had nog nooit een tandenborstel gezien of zeep gebruikt wat ik echt wel schokkend vond. 
Na het handen wassen gingen we met z'n allen tandenpoetsen wat leidde tot een hoop gelach, druipende tandpasta langs al hun mondjes , en gekke gezichten. Na het tandenpoetsen ontstond er natuurlijk 1 groot watergevecht aangezien we allemaal samen bij de kranen stonden. Het was echt een enorm succes en ging zo goed allemaal, hier was ik zo blij mee! 

Na dit succes was ik zo blij en trots dat het zo goed uitgepakt had, dat we in een hoge snelheid terug naar het kamp fietsen, en ik helemaal opgelucht was dat we om 14.40 aangekomen waren, en ik dus nog 20min had voordat de bus er was. Dit bleek niet waar te zijn en blijkbaar stond de bus al 10 min te wachten met inzittende van de stad. Heel gauw pakte ik mijn spullen uit de kamer en rende naar de bus waar ik zo rood als een tomaat en bezweet aankwam, omdat ik daarvoor binnen 10min in de zon van de school naar het kamp gefietst was. 
De mini-van was erg comfortabel, en de reis verliep erg soepel. Het uitzicht in de bergen was echt ongelooflijk mooi, dus ik vermaakte me prima. Eenmaal aangekomen in Vang Vieng hebben we lekker gegeten, en een club bezocht die heel leuk ingericht was en heel westers. Tot mijn verbazing was dit een echte party stad, en dit merkte je dan ook heel erg aan het gedrag van de mensen om je heen. Ook waren er super veel Britten wat me deed denken aan mijn exameneis met vriendinnetjes in Griekeland waar er om de 10 meter wel iemand (meestal uit Engeland) laveloos op de grond lag. 

Het leuke aan deze club, en dit stadje was wel dat doordat er zoveel Westerse mensen waren je heel makkelijk een praatje met elkaar maakt. Iedereen is benieuwd naar waar de ander vandaan komt en zo raak je snel met andere aan de praat. Tot mijn verbazing waren er ook onwijs veel Koreanen, en andere Aziaten die helemaal losgingen op een klein podium in het midden van de club. 

Na een heerlijke nacht slapen in een zacht bed met zachte dekbed, en een lekkere warme douche gingen we buggy rijden, dit was echt geweldig. We hadden 2 buggy's gehuurd, en besloten om The blue Lagoons te bezoeken. Met de buggy's croste we door de prachtige landschappen, en kleine dorpjes waar veel zandwegen waren wat leidde tot een hele hoop stof. Aangekomen bij Lagoon nummer 3 zaten we zo onder het stof dat het leek alsof we allemaal een hele slechte fake tan gekregen hadden geïnspireerd door Trump. Gelukkig kom je in de lagoons zwemmen waardoor we weer fris en fruitig verder konden, nog een voordeel, doordat we zo vroeg in de ochtend gingen was er nog niemand bij de lagoons of op de weg wat erg fijn was en zorgde voor mooie foto's en rust. 

We besloten door de gaan naar Lagoon nummer 2 wat op een hemels paradijs leek, hier kon je springen vanaf een hoog platform, heeeelijk zwemmen, en genieten van de zon. Na een frisse duik, en een goede inname van de heerlijke zon, reden we terug richting het dorp. S'middags gingen we tuben, wat een erg bekende activiteit is in Vang Vieng. Wat het inhoudt is dat je in een opblaasband (tube) zit en de rivier afgaat. Het is erg populair bij de toeristen, en was vroeger een grote happening. Om de paar meter waren er langs de rivier allerlei barretjes waar je drankjes kom halen, en mensen kon ontmoeten, maar doordat de combinatie van alcohol, en drijven op het water leidde tot veel ongelukken is het tegenwoordig geminderd, en zijn er nog maar 3 barretjes langs het water. Desondanks hebben wij ons super goed vermaakt, en hebben we lang rondgehangen in de barretjes, en veel mensen gezien van de avond ervoor in de club. Ook had de club van de avond ervoor hier een barretje wat ervoor zorgde dat we de werknemers van de club leerde kennen en hiermee voordeel hadden in de club zelf. Doordat we vrij laat begonnen waren, en te lang hadden rondgehangen bij de barretjes besloten we niet de hele tocht van het tuben af te maken, aangezien dit een duur had van 3 uur en dit zonder stoppen was. Halverwege besloten we te stoppen met tuben , en terug te gaan naar het hotel. 

S'avonds gingen we opnieuw naar de Sakura bar, waar we zoals verwacht de werknemers van het tuben tegenkwamen. Het was een hele gezellige avond, en om 12 uur sloot de club, omdat het feest doorging in een "jungle party" waar je voor 3€ een kaartje voor kon halen. De jungle party was helemaal niet echt in de jungle zoals ik gehoopt had. We werden met gratis tuk-tuks naar de locatie gebracht,  en het had een hele leuke vibe. Er was een limbo paal die in vuur en vlam stond waar je onderdoor kon , en heel veel podia waar je kon dansen. Wat ons wel opviel was dat bijna alle gasten een hele lading alcohol op hadden of heel duidelijk onder invloed waren van andere middelen. Dit trok ons niet echt dus besloten we niet te lang te blijven, maar lekker te gaan slapen.

Zaterdag ochtend ging het Portugese meisje helaas weg, maar besloten wij fietsen te huren als echte Nederlanders, en de grotten te bezoeken. Dit was een rit van 8km ongeveer. Het was een hele grote grot, waar nauwelijks licht inval was, en waar ik met m'n witte all stars niet op voorbereid was. Na 1,5 uur in de grot, vieze schoenen,  en het niet meer kunnen zien van de uitgang besloten we terug te gaan naar de bewoonde wereld. 

Die avond besloten we weer naar Sakura bar te gaan, wat wederom heel geslaagd was. Het is zo grappig om te zien hoe gemakkelijk iedereen elkaar aanspreekt en vooral om te horen wat mensen denken over Nederland en Nederlanders, zo heb ik bijvoorbeeld van een Engelsman te horen gekregen dat Nederland in Scandinavië lag, en hij hier heel zeker van was omdat hij half Zweeds was. Ook heb ik de theorie te horen gekregen over waarom Nederlanders zo lang zijn, dit is namelijk omdat ons land regelmatig overstroomd, en alleen de lange mensen boven het water uitkomen, de kleine mensen verdrinken, en daardoor zijn door de tijd heen Nederlanders heel lang geworden. Verder snappen mensen niet dat Holland en Nederland hetzelfde land is en denken ze dat als je zegt dat je uit Holland komt het een eiland of provincie is afgelegen van Nederland. Deze opmerkingen zijn trouwens allemaal gemaakt door mensen die uit Europa komen, en dan met name onze buurlanden komen, wat mij erg verbaasde, en het nog grappiger maakte. 

Zondag rond het middaguur werden we weer opgehaald door de bus, en gingen we terug naar het kamp. Het was helaas niet zo'n luxe als de heenreis. Deze bus was volgeladen met mensen waardoor wij op uitklap stoeltjes in het midden van de bus kwamen te zitten, en 3uur lang met een stalen stang in onze rug zaten. Ondanks dat was het het zeker weten allemaal waard, en was deze 2e week wederom zeer geslaagd.