Week 1 : Feeling more grateful than ever

Vandaag is de dag, de dag waar ik zo lang naar uitgekeken heb, de dag die ik voor de komende 3 maanden ga koesteren, maar belangrijkst de dag waarop mijn grote avontuur begint.  Eenmaal aangekomen op Brussel airport, is het plan om gauw in te checken om vervolgens een heerlijke koffie te drinken bij de Starbucks. Elien is helemaal vanuit Soest komen rijden speciaal voor mij, en alles verloopt volgens plan. Na een korte onderbreking, en een onnodig gekocht ticket mag ik dan eindelijk mijn koffers afgeven, en inderdaad beginnen aan die Starbucks koffie. Met z'n allen praten, en eten we wat, en dan is het tijd om afscheid te nemen. Het voelt heel dubbel aangezien ik nog steeds niet het gevoel heb dat ik wegga, en iedereen toch afscheid van je neemt. Dubbel ook , omdat je zo lang hebt uitgekeken naar deze dag, maar het toch ook jammer is om je vrienden en familie achter te laten. 

Als ik het vliegtuig binnenstap weet ik niet wat me overkomt. Het lijkt wel een luxe hotel gemixt met een veel te dure club. Stewardessen in typisch Thaise kledij met de mooiste kleuren, en allemaal heel beleefd. WiFi, een live stream van de buitenkant van het vliegtuig, coole lichten die van kleur veranderen,  en niet te vergeten heeeel veel nieuwe films. Naast me zit een Belgische vrouw die alleen maar selfies aan het maken is, en op de stoel tussen ons in zit niemand, wat erg prettig is aangezien je dan meer ruimte hebt. Ondanks dat ik vliegtuigeten niet lekker vind besluit ik het toch te nemen, en tot m'n verbazing smaakt het alsof ik in een luxe Aziatisch restaurant ben. Om de 10 minuten komen ze met drinken, en ik kijk film na film. 

M'n  vlucht van Bangkok naar Laos was ook zeer geslaagd. Het duurde maar een uurtje, en ik zat naast een hele vriendelijke Duitse vrouw. Ze was 34, en reisde alleen door Laos en Cambodja. Ze had nog niks gepland, en was hiermee bezig in het vliegtuig. De hele vlucht hebben we gepraat over Nederland, Duitsland, en Azië, hierdoor was de vlucht zo voorbij. Toen we aankwamen in Laos was het prettig dat ik haar ontmoet had, aangezien zij goed wist hoe het visum ingevuld moest worden. Hier ontmoetten we ook een Zwitserse jongen die haar vroeg wat het woord 'race' op z'n visum betekende, en of zijn gedachte klopte dat je hier moest invullen dat je 'wit' was, wat voor ons nogal racistisch overkwam. (Uiteindelijk bleek dit het wel te betekenen) 
Eenmaal door de douane pakten we onze koffers en namen we afscheid. 
Gelijk zag ik Tickey (broer van Mickey en baas van TGL) staan met een bordje van The Green Lion, de vrijwilligerswerk organisatie van Azië. Hij vertelde me dat we nog op iemand anders moesten wachten, wat de jongen van het visum bleek te zijn. We reden naar de accommodatie wat een leuke plek is. Het lijkt net een soort klein dorp, er zit een restaurant voor de locals, en ze eten in allemaal huisjes boven de rivier. Onze slaapverblijven zijn aan de andere kant van de rivier, maar hiervoor hebben ze een leuke brug gebouwd. Verder is er een gezamenlijk eet/woonkamer gebouw. Hier staat 24/7 rijst klaar, en water. Hier ontmoette we alle andere vrijwilligers, die tot m'n verbazing van over de hele wereld kwamen, Canada, Nieuw Zeeland, Frankrijk, Portugal, Amerika, Denemarken, China, Singapore, ect. 

Het lesgeven is geweldig. De kinderen zijn super vriendelijk, en verwelkomen je zo hartelijk. De kinderen hier willen zo graag leren, en ondanks dat het 37 graden is, ze geen airco hebben, en al 8uur lang op school zitten blijven ze leergierig en serieus. Alles wat je zegt doen ze na, en ze zijn super gemotiveerd. Als je binnenkomt, staan ze op, vouwen hun handen, en zeggen in koor "Goodmorning teacher" dan blijven ze staan totdat wij zeggen dat ze mogen zitten, en dan zeggen ze weer in koor "Thank you teacher". Het is zo aandoenlijk om ze zo te zien staan, en dat te horen zeggen met al hun uniformpjes en grappig uitgesproken Engels. Aan het begin van de les stellen we onszelf voor, en vertellen we onze namen, waarvan ze mijne heel erg lastig vinden om uit te spreken. Ik heb het al makkelijker voor ze gemaakt door te zeggen dat m'n naam "Flo" is maar de "F" begrijpen ze niet, waardoor ze de meest leuke dingen zeggen. Verder geven ze super veel tekeningen, stickers en snoepjes, ondanks dat je ze pas 1uurtje kent. Heel lief en verwelkomend. 

Wat ik verder erg grappig en verbazingwekkend vind, is dat de docenten ook meedoen tijdens onze lessen. Ze schrijven alles op, en doen hetzelfde als de kinderen. Ik vind het heel mooi om te zien dat de kinderen en docenten zoveel doorzettingsvermogen hebben, maar ook heel dubbel. Het doet me namelijk beseffen hoe goed wij het hebben in Nederland, wij kunnen gewoon naar school, hebben hier goede omstandigheden, goede docenten, werkboeken ect. De kinderen hier hebben hier hebben hier de mogelijkheid niet voor, dat is waarom onze komst een grote bijdrage levert. 
Toch is het gek om te beseffen dat iemand met een Havo diploma en een gemiddeld cijfer voor Engels hier zomaar les mag geven, zonder enige ervaring of lesplan. Als er geen vrijwilligers zijn dan hebben de kinderen geen Engelse les. Wij in Nederland zijn heel verwend met wat we hebben, en nemen het daardoor voor lief. Als je ziet hoeveel doorzettingsvermogen de kinderen hier hebben om het goed te leren en hoe dankbaar ze zijn dat ze iets nieuws leren is dat echt een eye opener. De kinderen hier doen er zoveel meer voor om goed te kunnen leren. Het is zo knap om te zien. Naast hun doorzettingsvermogen is het ook nog extra knap, omdat zij niet dezelfde tekens/ letters gebruiken als wij. De tekens die zij gebruiken lijken op Chinees voor mij. Het is daarom erg lastig om de kinderen uit te leggen hoe ze woorden moeten schrijven of uitspreken, aangezien zij andere tekens gebruiken. 

Verder zijn er altijd een paar kindjes die alles zo snel oppikken, en echt goed zijn in de Engelse taal, Ik vind het lastig om te beseffen dat ondanks dat deze kinderen het zo goed doen ze waarschijnlijk nooit een goede kans kunnen krijgen op een studie of hoge baan, en dat simpelweg door het land waar ze geboren zijn. Nog een eye opener en besef momentje over hoe dankbaar we moeten zijn dat we uit Europa komen. 

De Zwitserse jongen, genaamd Nikolas, en ik hebben nu samen een eigen klas toegewezen gekregen. Dit is super leuk, omdat je zo echt iets kan opbouwen met de kinderen, en echt progressie kunt zien. Hij blijft 6 weken en ik 5 dus op deze manier kunnen we gelukkig lang samen lesgeven zonder dat een van ons ineens weggaat. Ook hebben we de gratis avondles die Tickey organiseert voor de kinderen uit het dorp toegewezen gekregen. Deze kinderen kunnen niet naar school, en krijgen daardoor van Tickey en ons gratis les op ons kamp. Doordat ze standaard elke avond braaf komen is hun Engels erg goed. Ook hun uitspraak is goed, en het is zo knap om te zien dat als je ze 1x een rij woorden laat zien ze daarna gelijk het kunnen na zeggen en weten wat het betekent. Het verschil met onze eigen klasjes op de scholen is enorm, en daardoor is de afwisseling heel leuk. 

Iedere donderdagavond is karaoke avond. Met alle vrijwilligers gaan we achterin Mickey's truck naar een bar waar veel te harde, slechte, Laotiaanse muziek draait. Hier drinken we wat en spelen we spelletjes. Het is fijn om even weg te zijn van het kamp, en tussen de locals te zitten. Ze kijken ons allemaal aan en noemen ons "fallang fallang" wat "blanken" betekent op een positieve manier. Meestal duurt dit tot 22-23 uur waarna we teruggaan naar het kamp achterin Mickey's truck. 

Mijn eerste weekend heb ik doorgebracht in Vientiane, de hoofdstad van Laos. Het ligt op zo'n 25km van de accommodatie, maar ondanks dat duurt het alsnog 50min voordat je er bent. Iedere 20min gaat er een tuktuk heen waar je voor 1€ mee kan rijden. Deze brengt je dan heen waar je wilt. Enige nadeel, je moet wel eerst langs alle bestemmingen van de andere inzittende. 

We gingen met een groepje van 6. Een meisje uit Nederland, een meisje uit Portugal, 2 Franse jongens en de Zwitserse jongen. 
Het is een leuke manier om je weekend ergens anders door te brengen en tijd te spenderen met de andere vrijwilligers. We hebben veel gepraat, gelachen en heerlijk gegeten en gedronken. De Franse jongens zijn al vaker in Vientiane geweest dus wisten allemaal leuke plekjes te vinden. Doordat het een kolonie van Frankrijk is geweest zitten er veel Franse restaurantjes, en zijn er veel Franse toeristen. Zo kende ze een heel leuk restaurantjes waar ze allemaal verschillende 'crêpes' hadden, en gingen we naar een rooftop bar met uitzicht over de nightmarket en Thailand aan de andere kant van de rivier. 

Bij terugkomst stond ons een zeer hartelijk welkom op te wachten. 20 studenten uit China in oranje shirtjes die voor de aankomende 2 weken vrijwilligerswerk komen doen. Het was een vreemde ervaring om hen te ontmoeten aangezien ze ons filmde toen we ons voorstelde alsof we beroemd waren. Ook willen ze de hele tijd foto's met ons maken. Ze praten echter niet met ons, en zijn erg op zichzelf. 
Het is leuk dat er weer nieuwe mensen zijn, en grappig om te zien dat ze anders omgaan met dingen dan wij. 

Volgend weekend gaan we met de meiden naar Vang Vieng. De party place in Laos. Hier zijn heel veel activiteiten te doen zoals, tubing, buggy riding, luchtballon, hiking en grotten bezoeken. Ik ben heel benieuwd en houd jullie op de hoogte 😊