Week 3 : Feeling like Beyoncé

Deze week zijn we dan eindelijk begonnen met de cultuurweek, een week waarin je leert over het land, de cultuur, en typische Laotiaanse dingen gaat doen & bezoeken. Meestal doe je dit in de eerste week, maar doordat er in mijn eerste week maar 2 nieuwe mensen waren, hadden ze besloten dit door te schuiven naar deze week. Met een nieuwe groep bestaand uit ; een stel uit Nieuw-Zeeland, een meisje uit Finland, de Zwitserse jongen, een Franse jongen, en een drietal uit Engeland.

De eerste dag bezochten we het dorpje waar we lesgeven. Dit vond ik erg indrukwekkend. De mensen leven in the middel of nowhere, in houten huisjes met allemaal hun eigen moestuintje.De hoofdstraat, en tevens enige straat in het dorp is niet geasfalteerd, wat resulteert in een hoop stof zodra er een motorvoertuig overheen rijdt. Wat me ook opviel was dat sommige huizen heel mooi en compleet zijn, en andere heel armoedig en open. Als je iets dieper het dorp ingaat staat er een tempel waar je u tegen zegt. Elke centimeter van de muur is bedenkt met een heus kunstwerk met de meest prachtige kleuren en creaties. Ik keek mijn ogen uit. 

Nadat Tickey ons alles verteld had over het leven als monnik, het geloof, en de tempels gingen we terug naar het kamp. Hier kregen we 2 uur lang Laotiaanse taalles, waarin we alle basics van de Laotiaanse taal geleerd hebben. "Dankjewel, alsjeblieft, goedendag, tot ziens" ect. Nu besefte ik me pas wat een uitdaging het voor de kinderen was om de woorden die wij ze tijdens de Engelse lessen leerden uit te spreken. Het zijn hele andere klanken, en ik vond het lastig om het goed uit te spreken. Zodra we allemaal vloeiend konden tellen, de dieren konden opnoemen, en de basics kenden gingen we typische traditionele bloem offers maken die we later aan de monniken zouden gaan geven. Het was een hele klus, en Tickey was de enige die erin slaagde iets moois ervan te maken. Van een bananenblad moest je een soort ijshoorntje/hoedje rollen. Vervolgens moest je allemaal kleine vinkjes vouwen, en die vastmaken aan het hoedje. De volgende stap was het toevoegen van de bloemetjes. Het klinkt makkelijk, maar bleek veel lastiger dan gedacht. Nadat we bijna 1.5uur gevouwen hadden en misschien 2 offers hadden gemaakt nam Tickey ons mee naar een monniken kamp. Hier wonen zo'n 100 monniken en nonnen die in een soort community samen leven. Zomers komen er ongeveer 800 monniken hierheen om een aantal weken lang hier het geloof te eren, en andere monniken te leren kennen. Het kamp is onwijs gaaf, en lijkt op een paradijs. Het is gevestigd in het bos, waardoor het er lekker cool is en heel mooi uit ziet. Er staan meerdere grote tempels, buddah beelden, en er is zelfs een bibliotheek op het terrein. De monniken leven zelf in allemaal kleine huisjes in het bos. Onze offers brachten we naar een grote open tempel aan het einde van het kamp. Hier leerde Tickey ons ook hoe we moesten mediteren. 

Nadat we bijna allemaal in slaap gevallen waren door de meditatie gingen we terug naar het kamp waar ons de volgende challenge te wachten stond. Een traditionele kookles. Er moest papaya salade gemaakt worden en spring rolls. Beide bleek (na enige uitleg en hulp van Tickey) ontzettend makkelijk te zijn, wat een hele opluchting was. Het resultaat was dan ook gelukkig heel lekker. 

De Chinezen waren die dag druk bezig met knutselwerkjes maken, en vertelde ons dat dit voor Mickey's verjaardag was. Wat diezelfde avond gevierd zou worden. Wij als westerlingen hadden geen idee, en wilde ook iets voor hem maken. We besloten zelf een verjaardagskaart te maken, en allemaal in onze eigen taal voor hem een verjaardagsliedje te zingen. Hij vond het geweldig, Tickey had taart gekocht (wat niks meer is dam pure suiker), en Mickey was helemaal blij. Verjaardagen vieren is hier niet zo'n ding als bij ons, en daardoor vond hij het extra leuk. 

Woensdag hebben we doorgebracht in de hoofdstad : Vientiane. Allereerst bezochten we het Cope center. Hierbij hoort een stukje heftige geschiedenis; De "geheime oorlog" van Laos. Van 1967 tot 1973 heeft Amerika meer dan 2 miljoen ton munitie gedropt boven Laos gedurende 580.000 missies. Dit staat gelijk aan een vliegtuig vol bommen die elke 8 minuten Laos bombardeerde, 24/7 voor 9 jaar lang. Dit maakt Laos het meest gebombardeerde land ooit. De bombardementen waren onderdeel van een geheime oorlog tussen 2 delen van Laos, en de vracht tussen Laos en Vietnam. Verder moesten de Amerikanen hun bommen kwijt na de oorlog in Vietnam, ook waren ze bang dat Laos Communistisch zou worden en dit was hun manier om dat alles op te lossen. De bombardementen hebben grote delen van Laos vreselijk beschadigd en veel dorpen zijn vergaan. 
1/3 van alle bommen is nooit afgegaan, wat resulteert in grote angst en gebieden waar nog steeds veel onontplofte bommen liggen. Wat ontzettend gevaarlijk is. Ieder jaar overlijden zo'n 300 mensen door deze niet ontploften bommen. 40 jaar na deze vreselijke gebeurtenis is er pas 1% van de alle bommen opgeruimd. En dit zal nog heel lang duren voordat alle bommen weg zijn. 

Cope is organisatie die zich inzet voor het verspreiden van deze vreselijke gebeurtenis in de geschiedenis van Laos, en mensen die slachtoffer hiervan geworden zijn te helpen revalideren en natuurlijk omliggende dorpen in te lichten over de gevaren en maatregelen die ze moeten nemen als ze een "bombie" zien. Het is vreselijk wat de bommen hebben aangericht. 
De mensen kunnen ook geen land meer verbouwen, en zijn hierdoor dus afhankelijk van de import van goederen uit Thailand en Vietnam. Wat onwijs duur is voor ze. Het enige middel om zelfvoorzienend te zijn is hiermee ook van de kaart. Verder gaan de mensen van Cope naar kleine dorpjes waar veel slachtoffers wonen, hier bekijken zij wonden en maken zelfs prothetische middelen om de mensen te helpen, en hun leven te kunnen blijven leiden. Ook geven ze fysiotherapie. Dit is allemaal kosteloos en wordt gefinancierd door middel van geld van het ministerie van gezondheid & herstel en donaties.  

Het was ontzettend indrukwekkend om te leren over de "verborgen oorlog', en deze geweldige organisatie die de Laotiaanse mensen echt een kans geeft, en zoveel liefde geeft aan de slachtoffers van deze vreselijke oorlog. Ondanks dat ik heel veel respect heb voor de mensen die zich hiervoor inzetten is het ook heel verdrietig om de vreselijke verhalen te horen en de mensen tot de dag van vandaag te zien lijden. 

Na ons bezoek aan het Cope center stond iedereen nogal met z'n mond vol tanden, en werd er niet veel gesproken. We liepen vanaf het Cope center naar de nightmarket waar Tickey onze alles liet zien en vertelde over de vreemde eetgewoontes zoals krekels en sprinkhanen, bananenrijst, bamboerijst ect. Hierna liepen we naar Patuxai. Wat een beetje op de Arc the Troimphe in Parijs lijkt. De architectuur komt overeen met Frankrijk doordat Laos een kolonie van Frankrijk geweest is. Na alle trappen op en neer gelopen te hebben en het prachtige uitzicht bekeken te hebben gingen we door naar de grootste tempel van Laos. Het was prachtig. Zoals de tempel in het kleine dorpje, was ook deze tempel compleet beschilderd in de mooiste kleuren, vormen en printjes. Net zoals in Katholieken kerken hebben de tempels hier ook een verhaal op de muren. Tickey vertelde ons vol trots en enthousiasme het verhaal van buddah met alle kleine details. 

Hierna hadden we vrije tijd om rond het tempelcomplex te lopen waar onder meer de liggende buddah, een gouden stuppah en veel, heel veel tempels te zien zijn. Nikolas, de Zwitserse jongen is niet bang om zomaar op mensen af te stappen,  en besloot naar een aantal monniken te gaan die bij de tempel zaten om den praatje te maken. 
Hij begon een uitgebreid gesprek met ze, en tot mijn verbazing was het Engels van de monniken onwijs goed, ook zij waren niet vies van een praatje. Kim, de monnik waar Nikolas tegen begon te praten nodigde ons op een gegeven moment zelfs uit voor een groot festival wat in het weekend plaats zou vinden. Veel wisten we niet, hij vertelde ons alleen dat we zaterdag om 10 uur bij de tempel moesten zijn, dat we traditionele kleding zouden krijgen drankjes moesten uitdelen, en met andere westerse moesten helpen. Wij waren helemaal enthousiast, en hadden op deze manier ons plan voor dat weekend gemaakt. Na de tempel en ons interessante gesprek met monnik Kim, gingen we vol vreugde naar de nightmarket, maar hiervoor stopte we nog even bij het immigratiekantoor zodat ik opnieuw m'n visum kon verlegen met 1 dag.. 

Terug bij de hoofdstraat en nightmarket hadden we wat vrije tijd en aten we wat met de groep. Dit was erg gezellig en typisch Laotiaans eten.  Wat betekende rijst rijst en nog eens rijst. 

Donderdag gingen we weer naar de scholen, we leerde ze woorden over transport & directions. Woorden zoals : taxi, bus, car, tuktuk, airplane, right, left, under, over. 
Wij schrijven de woorden op, en de kinderen nemen het over, waarna wij het hardop zeggen, ze ons nazeggen en uiteindelijk Kham ons helpt met vertalen. Vooral het woord tuktuk brengt ze elke keer weer aan het lachen en vergeten ze niet snel. Het woord Taxi is ook erg leuk, ze kunnen namelijk de "t" niet goed uitspreken. Dit merkte ik toen ik de schriften aan het checken was, en 10x zei "taxi" waarna het meisje me herhaalde en maar bleef zeggen "sexy" het maakte me zo aan het lachen dat zij ook moest lachen wat een leuk klein speciaal momentje gaf. 

De kinderen willen zo graag onze aandacht, en dat we bij ze komen. Ze vragen ons dan bij zich om hun schriften te checken ondanks dat ik 5min daarvoor ook al gekeken heb en een smiley gegeven heb. Dan bedekken ze stiekem de smiley, en dat alleen zodat er nog een krijgen. Het is heel lief, en aandoenlijk om te zien hoe gemotiveerd ze zijn en hoe graag ze onze aandacht willen. 

Hierna had Kham een super leuke activiteit bedacht om de kinderen de richtingen te leren. We gingen allemaal naar buiten en dan zouden Nikolas en ik de richtingen laten zien waarna de kinderen ons na moesten doen. Dus bijvoorbeeld right > rechter arm uitsteken, left > linkerarm uitsteken, under > bukken, ect. De kinderen vonden het geweldig en onthielden de woorden super snel. Het is zo leuk om ze zo spelerwijs de woorden te leren, aangezien ze dit zelf leuker vinden dan in de klas achter hun tafeltjes, en wij ook! 

Vrijdag middag gingen we weer naar Vientiane zodat we fris en fruitig zaterdag naar het Monniken festival konden gaan. Ook kon ik hier m'n paspoort ophalen, waardoor ik mijn verblijf veilig gesteld had. Weekenden houden voor ons in : Heerlijk eten, warme douche & zachte bedden. Deze waren hier dan ook bij inbegrepen. Naar de douche hadden we het meest naar uitgekeken, aangezien het water in de meisjes verblijven op de accommodatie al een week niet werkte en we ons moesten douchen met een emmertje. Zulke basic dingen waar we de hele week naar toe leven en weer een realisatie momentje naar hoe goed wij het thuis hebben. Onbeperkt (drinkbaar) water, heerlijk zachte bedjes en genoeg gevarieerd eten. 

Vrijdagavond begon het te regenen en onweren. Dit was de eerste x dat ik hier regen zag, en ik hoopte dan ook dat het zoals thuis na de regen heerlijk groen en schoon zou ruiken, helaas was dit niet het geval. Wel was het door de regen lekker afgekoeld naar rond de 20graden. Wat om eerlijk te zijn vrij koud voor ons was. Zo vreemd omdat wanneer het in Nederland 20 graden is je mensen ziet fietsen zonder jas, zonnen en soms zelfs zwemmen. Echter was dit zo'n 18 graden kouder dan wat we de afgelopen 3 weken gehad hadden, wat voor ons toch wel koud aanvoelden. 

Zaterdag kwamen we al vroeg aan bij de tempel. We vonden onze monnik Kim, en hij was super vriendelijk, en verwelkomde ons heel hartelijk. Gaf ons heel veel eten, gekke drankjes ect. Hij vertelde ons dat vandaag nog niet de grote dag was, maar meer voor het opbouwen was. Dit was even een vergissing. Hij had geen taakjes voor ons, en zou ons halen als hij dit wel had. Na 1,5 uur nog niks gehoord te hebben besloten we te gaan en iets nuttigers te gaan doen. Zo namen de jongens een massage en het Nederlandse meisje en ik een pedicure. Ik had dit nog nooit gedaan en vond het een gekke en vooral lachwekkende ervaring. Nadat we perfecte zachte voetjes hadden en de jongens helemaal ontspannen waren besloten we naar een Ierse pub te gaan om te poolen en te dineren. (HAMBUGERS!!!) 

Zondag ging de wekker om 7.15, en moesten we met veel tegenzin ons zachte, warme, comfortabele bedje verlaten, en afscheid nemen van onze heerlijke warme regendouche. Aangekomen bij de tempel was het anders dan dat we verwacht hadden. Zoals gevraagd arriveerden we om 9 uur bij de tempel, waar ons een aantal zoete vreemde drankjes voorgescholted werden. In het begin waren we nogal angstig om het te drinken, maar uiteindelijk bleek het ijscoffee & casis zonder prik te zijn. Nadat onze monk Kim ons rond half 12 eindelijk op de hoogte bracht van de situatie werd ons verteld dat hij een ‘meeting’ had en binnen 15minuutjes terug zou zijn. 

Deze 15 minuutjes werden een uur, en uiteindelijk kregen we dan ons echte tradiotionele kleding. Bestaand uit een omslag rok en blouse. Ons haar werd gedaan, en we liepen erbij als echte Laotianen. Binnen in de tempel waar we omgekleerd werden wilde elke monnik met ons op de foto, en we moesten allerlei dingen vast houden, posities aannemen ect. Helaas was dit de Laotianen niet ontgaan, IEDEREEN wilde met ons op de foto, en nam stiekem foto’s van ons omdat ze dachten dat we het niet zouden zien. Zelfs toen het Nederlandse meisje en ik wegliepen kwamen ze ons storen in ons gesprek, tussen ons in zitten en namen ze foto’s. Wij werden de grootste attractie en hoogtepunt van de dag. 
Beide vonden we dit na de 100ste foto nogal vervelend worden, en we besloten ons te verstoppen in de tempel. Hier was inmiddels een school aangekomen met Laotiaanse meisjes en jongens die in prachtige traditionele kleding ook kwamen helpen. Ze waren allemaal super vriendelijk en spraken goed engels. Ze hielpen ons met alles, deden opnieuw ons haar en make up, ook wilde zij 100den selfies en foto’s. Onze monnik Kim kwam elke keer checken hoe het met ons ging, en vertelde ons al het eten te pakken dat we wilde. Dit zei hij ook tegen de studenten. Hij beval hen dat ze ons moesten helpen en alles voor ons moesten doen. Dit voelde nogal vervelend, wij zijn gewoon toeristen en niet de koning. Zo behandelde ze ons echter wel wat geen fijn gevoel was. 

Kim had ons verteld dat het evement om 13.30 zou beginnen wat uiteindelijk 16.00 werd. Om tijd te overbruggen wilde we een kaartspel spelen. Zodra ik mijn speelkaarten pakte werd ik aangekeken of ik de duivel had binnengebracht en verafschuwde ze ons. De studenten legde me uit dat kaartspellen gerelateerd waren aan gokken, en gokken verboden is in een tempel. Nadat we ons vermaakt hadden met te pittig eten, en klagen over de tijd begon er actie te komen. We moesten allemaal naar buiten en staan in 2 rijen als een soort doorgang. De jongens aan de ene kant, meisjes aan de andere kant. Als een soort gang. 

In het midden kwamen de Minister, Burgemeester van Vientiane, De president van Laos, en de oudste en oppermonk binnen. Onze handen gevouwen en rug recht. Zodra iedereen zat moesten wij weer naar binnen. Meisjes mochten sowieso niet buiten komen, omdat monniken niet in de buurt mogen komen van meisjes. De jongens moesten daardoor de royalty en vip serveren en de monniken offers brengen. Aan het einde van de ceremonie, wat tot 17.30 duurde moesten we weer in de rij staan en liepen de belangrijke mensen terug. 
Tot onze verbazing stopte zowel de burgemeester als de president voor ons om te vragen waar we vandaan kwamen en wat onze namen waren. Wij wisten niet dat deze mensen zo belangrijk waren in het land of wie ze uberhaupt waren, en na afloop kwamen dan ook een aantal studenten en monnikken naar ons toe om te vertellen hoe lucky we waren en dat we heel blij moesten zijn dat hij tegen ons sprak ect. 
Hierdoor voelde ik me nogal slecht en verdrieitg, het was voor mijn gevoel niet eerlijk. De studenten waren zo enthousiast dat zowel de burgemeester, president en minister kwamen en hadden allemaal plannen om met hun te praten en op de foto te komen, en naar hun keken ze niet eens om. Voor ons, de “fallang” stopte ze en maakte ze een praatje terwijl wij geen idee had wie ze uberhaupt waren en wat we hier precies aan het vieren waren. Het voelde gewoon oneerlijk. Wij zijn ook gewoon maar mensen, en alleen door onze huidskleur worden we hier behandeld als de koning. Dit gaf & geeft me een heel dubbel en vervelend gevoel. Ik voelde me daardoor ook zeker niet “lucky” zoals iedereen zei, maar eerder beschaamd. 

Nadat de president en minister met ons gepraat hadden wilde nog veel meer mensen met ons op de foto. We besloten dat het wel goed geweest was voor vandaag, en gingen weer naar binnen. Na weer omgekleed te zijn in onze eigen en vooral comfortabele kleding, had Kim heel lief een lift naar huis gergeld. Dit was heel fijn aangezien de tuktuks niet meer reden & het al 1800 was. 

Al met al was het een hele bijzondere ervaring, maar ook heel dubbel. Het is mooi om meegemaakt te hebben, maar ik zou het niet nog een keer doen. Zo’n festival moet gevierd worden met mensen die er alles voor overhebben om in onze schoenen te staan en weten waarvoor ze het doen.