Week 8 : Same same, but different

Na zondag avond terug gekomen te zijn uit Nusa Penida besloten we met de Nederlandse meiden sushi te gaan eten in de stad. Het was super lekker en ontzettend goedkoop vergeleken met Nederland. Ook was het heel fijn om geen drama of spanning te hebben, en gewoon te genieten van het eten en de omgeving.  Doordat we iedere ochtend redelijk vroeg (6.30-07.00) wakker zijn gaan we s'avonds ook lekker vroeg slapen. Zo ook deze avond. De Nederlandse meiden waarmee ik op de kamer lag, gaan s'ochtends naar kindergarten van 8-10, en s'middags geven ze Engelse les op hetzelfde schooltje als ik. Onze lieve coördinator Konix vertelde mij dat ik samen met de Oosterijkse jongen les moest gaan geven, dit was even slikken na de miscommunicatie en verwijten van het weekend. Naar mijn idee zag hij het net zo min zitten als ik, en deed hij er alles aan om ons te vermijden. Hij bracht ook totaal geen initiatief in het lesgeven of wilde ook maar één vinger uitsteken om te helpen. Zelfs in de auto onderweg naar het schooltje had hij nog geen woord tegen ons gezegd, ondanks dat we vervolgens samen 2 uur les moesten gaan geven. Ergens vond ik dat heel vervelend, maar aan de andere kant ook prettig omdat ik zo lekker kon doen wat ik zelf wilde, waardoor hij maar moest volgen.

S'middags rond half 2 werden we opgehaald door de taxi waarna die ons naar een schooltje 30 minuutjes verderop bracht. S'ochtends heb je dus genoeg tijd om in het teaching center je les voor te bereiden. Er staat hier een computer met goede WiFi, werkbladen, veel kleurtjes en papier. Als je een werkblad op internet vind kun je die geven aan iemand van Green Lion en zorgen zij ervoor dat je genoeg kopietjes hebt voor je les later die dag.  De eerste dag was een soort introductie en om peilen hoeveel de kindjes al wisten. Ik had een woordzoeker gevonden, en de kindjes gevraagd wat ze al wisten over plastic, of het goed of slecht was, de gevolgen en wat verteld over recyclen. Tot slot hebben we samen het hele schoolplein opgeruimd. De kinderen gooien hier al hun zooi op de grond zonder ook maar de moeite te doen om een prullenbak te zoeken. De opdracht hierbij was om alles op te ruimen en ons te vertellen in welke recycle bak het item zou moeten: papier, plastic of organisch. Ze vonden het heel erg leuk, en ondanks dat de mensen hier hun afval gewoonweg verbranden is het wel mooi om te zien dat de kinderen dit toch weten, en misschien op een dag kunnen gaan gebruiken. Ook de woordzoeker vonden ze geweldig, en ik heb nog nooit zoveel kindjes zo snel en serieus een woordzoeker zien maken. 

Zodra ik op het schooltje kwam vond ik het al super leuk, en was ik gelijk verliefd op alle kindjes. Ze komen vrijwillig naar school, en zijn heel daardoor dus ook heel erg gemotiveerd. Soms wel wat druk, maar dat is begrijpelijk. Verder verschilt  het per dag hoeveel kindjes je hebt, omdat het dus vrijwillig is, en ze alleen smorgens les hebben.

Ook hebben ze om de haverklap een ceremonie wat over van alles en nog wat kan gaan, waardoor je nooit weet hoeveel kindjes er gaan komen. We geven les van 2-4 waarna de kinderen van de coördinatoren van green lion snoepjes of fruit krijgen. Tussendoor hebben ze een pauze van 20 minuten, waarin ze spelletjes spelen of snoepen. 

Er was gelijk 1 klein jongetje die me overal bij betrok, en m'n aandacht vroeg. Het was echt een schatje, genaamd Managus. Ontzettend slim, maar ook heel stoer. In de pauze pakte hij m'n hand en zei "come come Flo, duck duck goose" wat hier heel bekend is en hetzelfde is als zakdoekje leggen. Alle kindjes van de verschillende jaarlagen deden mee. Ik vond het heel leuk om naast het lesgeven ook met de kindjes plezier te kunnen maken, en niet alleen maar over te komen als de serieuze juf die saaie dingen uitlegt. Op de weg terug was ik helemaal gelukkig door de lieve kindjes en hun vrolijkheid. 

Dinsdag heb ik lang gezocht naar een onderwerp voor die dag, wat aanspreekbaar en nog steeds leuk zou zijn voor de kindjes. Dit was best wel lastig aangezien je niet alleen maar spelletjes kunt spelen, maar het wel leuk moet houden. Ook is het Engels van de kinderen niet goed genoeg om ze hele lappen tekst te gaan vertellen omdat ze er dan niet zoveel van begrijpen. Ik had besloten ze vandaag les te geven over de aarde. Zo vertelde ik ze dat mens 5 basis behoefte heeft ; eten, drinken, onderdak, warmte en zuurstof. Al deze behoefte krijgen wij gratis en voor niets van de aarde. Toch maken wij het de aarde zo lastig om dit te blijven voorzetten onder andere dmv de plastic soup, luchtverontreiniging, ontbossing en uitputting van de aarde. Ik vroeg de kinderen waarom we dit deden, terwijl de aarde zo goed voor ons zorgt. Toen zag je ze wel even schrikken en nadenken. Vervolgens hebben we samen oplossingen bedacht om "aardiger" te zijn voor de aarde. Zoals minder plastic gebruiken, minder elektriciteit gebruiken, minder afval produceren, vaker met de fiets of lopen in plaats van auto of scooter, en je rommel opruimen. Om de les af te sluiten hebben we een tekening gemaakt van een gelukkige aarde met losse beentjes en armpjes. 

Opnieuw hebben we ook duck duck goose gespeeld. Wat de kinderen ook geweldig vinden en allemaal kennen is snapchat. Het is een bekend sociaal media platform waarmee je voor een bepaalde tijd foto's kunt sturen naar vrienden, die ze maar voor een aantal seconde kunnen zien. Hierbij kun je ook allerlei gekke effecten op je hoofd plaatsen, wat de kinderen geweldig vinden. Zo zijn ze dan een hondje, konijn of hebben ze hartjes om zich heen. Het is zo schattig om te doen, en ze vinden het super leuk. 

Woensdag was ik al vroeg wakker, en was 1 van de Nederlandse meiden ziek. De ander moest hierdoor alleen naar kindergarten, dus besloot ik met d'r mee te gaan. De kindjes waren ontzettend schattig, en hadden allemaal hetzelfde uniformpje aan. Voordat de les begon gingen de kinderen bidden, wat erg lang duurde en nogal creepy was omdat het zo ingedrillt werd, en de docent er boven op zat dat de kinderen het juiste zeiden en deden. Nogal bizar. 

Deze week was het thema voor de kindergarten het heelal. Alle kinderen kregen een verschillende "planeet" aangewezen. Zo moest het ene kind de aarde tekenen, de ander de zon, de maan en tot slot de sterren. 

Ze zijn rond de 3-5 jaar oud, maar zo ontzettend slim en goed in Engels. Ze wisten precies wat we zeiden wanneer we iets uitlegden, en wisten zichzelf ook goed verstaanbaar te maken. Ook hier hebben de kinderen na een uurtje pauze, waarin ze graag willen spelen en je aandacht willen. Te schattig! Vervolgens hebben we nog liedjes gezongen, waarna de tijd helaas alweer voorbij was. Wat mij heel erg verbaasde was dat ze midden op het plein waar de kinderen spelen afval verbranden. Deze geur rook je over het hele scholencomplex. (Naast de kindergarten zat ook een gewone school). Ik vond dit nogal heftig aangezien het verre van gezond is om dit in te ademen. Het stonk verschrikkelijk. Voor de kinderen was het de normaalste zaak van de wereld, en de kindjes leek het niet eens op te vallen. Ik vond het heel vreemd en erg ongezond. 

S'middags vroeg de Oosterijkse jongen tot mijn grote verbazing wat we die dag zouden gaan doen, en of hij me kon helpen. Ook kwam hij met de mededeling dat hij vrijdag geen les zou geven, omdat hij de andere buitenlandse vrijwilligers zou ontmoeten in Kuta voor hun laatste weekend. Ik vond dat totaal niet erg, want zo kon ik de laatste dag precies doen wat ik zelf wilde. 

Zo gezegd zo gedaan, we hadden afgesproken bij het teaching center waar hij niks uitvoerde (surpirse surprise) , en elk idee wat ik hem gaf afkapte, maar zelf niet met iets beters kwam. Vervolgens zei hij dat ie niet wist hoe hij iets moet printen, waardoor ik alsnog zelf de les voor bereid heb. 

We hadden voorgenomen om de kinderen te vertellen over de plastic soep, en de negatieve effecten hiervan. Ook wilde we vertellen dat de ecologische ketting onderbroken werd door het plastic en de ontbossing. Bijvoorbeeld dat dmv ontbossing er minder CO2 aangemaakt kan worden, waardoor planten en dieren minder voedsel kunnen produceren . Verder is een ander gevolg van het plastic dat vissen hierdoor overlijden waardoor wij geen eten meer hebben ect. Dit bleek te ingewikkeld voor de kinderen te zijn, en ook voor ons om uit te leggen, waardoor we even de hulp hadden ingeschakeld van de coördinator. Helaas begreep zij t zelf ook niet helemaal, en vertelde ze de kinderen de verkeerde dingen. We hebben toen maar besloten dit onderwerp te staken, en het recyclen te herhalen. 

S'avonds besloten we met de Nederlandse meiden dat het tijd was voor hamburgers en cocktails. Door een smal klein steegje kwamen we uit bij een heel leuk tentje. Hier hebben we heerlijk gegeten en gezellig gepraat. Het is heel fijn om even weg te zijn van het kamp, en naast het vrijwilligerswerk s'avonds gezellige dingen te doen. Ook is het eten op het kamp niet echt verrukkelijk, waardoor het geen straf is om weg te gaan. 

Donderdag was de laatste dag van de Oosterijkse jongen dus vroeg ik hem of hij nog wat bijzonders wilde doen als afscheid. Elk kleine beetje moeite wat ie moest doen was te veel, dus hij wilde maar spelletjes met te kinderen gaan doen. De vorige dag hadden de kinderen gevraagd of we Bingo konden spelen, dus had ik lopen knippen, en plakken om 12 verschillende bingo kaarten te maken die dan vervolgens gekopieerd konden worden. Natuurlijk in het thema van het milieu. Toen ik hem vroeg of hij me wilde helpen, vond hij dat ik teveel moeite deed, en met veel gedoe heeft hij uiteindelijk 1 bingo kaart gemaakt. 

Aangekomen op de school bleek de bingo een groot succes, maar ook een spel waar de kinderen extreem druk van werden. 

Op een gegeven moment ontstond er de roddel dat de Oosterijkse jongen en ik iets zouden hebben. Ik vond dit echt extreem grappig omdat we echt de grootse irritaties aan elkaar hadden, en we dit ook van elkaar wisten. Hoe vaak we ook zeiden dat het niet zo was, de kinderen geloofde er niks van en bleven het rond schreeuwen. Tijdens duck duck goose deden ze er zelfs alles aan dat we naast elkaar kwamen te zitten en dat soort grapjes. Dit zorgde nogal voor een ongemakkelijke sfeer. Het enige moment dat we namelijk tegen elkaar praatte was binnen het klaslokaal, omdat we niet aan de kinderen wilde laten merken dat we niet elkaars favoriete persoon waren. 

Nadat de Oosterijkse jongen afscheid genomen had van de kinderen wilde ze allemaal nog onze handtekeningen. Ik voelde me net Beyoncé, want ze wilde overal onze handtekening op. Hun shirt, schoen of boek. Erg grappig. 

Deze avond besloten we wel op het kamp te eten. Iedere donderdagavond is het "goodbye & welcome" dinner waar de oude vrijwilligers (wij in dit geval) bedankt worden, en de nieuwe verwelkomt. Dit is ook de enige avond wanneer het eten echt lekker is, omdat ze volledig uitpakken. Zo maken ze verschillende soorten rijst, pasta, groente en heeeeel veel toetjes. 

S'avonds besloten we met de meiden naar, wat wij dachten, de buddah te buddah fabriek te gaan. Dit is een sieradenmerk wat hier op Bali handgemaakt wordt, en daardoor veel goedkoper te verkrijgen is dan in Nederland. De fabriek was prachtig van binnen en buiten, had extreem veel bewakers en de prijzen waren extreem hoog. Toen hoorde we van een andere local dat dit de "duurdere winkel was" en dat er een andere winkel was waar ze de buddah te buddah sieraden voor goedkoper verkochten. Helaas was deze andere winkel al dicht dus hadden we geen tijd meer om hierheen te gaan. Dus besloten we dit tripje te verschuiven naar zaterdag. 

Van de adventure week hadden de Nederlandse zusjes en ik nog een massage tegoed. We besloten die vrijdag ochtend te nemen. Gelukkig was het niet ver, en paste het daardoor precies tussen hun kindergarten en mijn lesgeven in. Het was heerlijk relaxed, en voelde heel ontspannen. Zo kon ik mijn laatste dagje lesgeven alleen wel aan. 

Voor de laatste dag had ik een heel leuk plan bedacht. Nu we de hele week hadden verteld hoe slecht, en vervelend het plastic was. Had ik besloten om de kinderen te laten zien dat je er ook wel iets leuks mee kunt doen. Knutselen! S'ochtends vroeg had ik voor de meiden, en de jongens een voorbeeld gemaakt. Ik had besloten een spaarpot te maken van een plastic flesje. Een varkentje voor de meiden, en een vliegtuig voor de jongens. Dit was een heel groot succes, en ze zijn er de hele les mee bezig geweest. Het was zo tof om te zien dat ieder kind weer net iets anders maakt, en dat ze je hulp vragen en accepteren. Het was wel een drukke boel, maar wel een gezellige drukke boel. Hierna was het helaas alweer tijd om afscheid te nemen. Wat ik heel jammer vond aangezien de kindjes zo liefdevol en vrolijk zijn. Ergens voelde ik me ook rot, omdat ik niet wist of de kindjes nu een nieuwe vrijwilliger zouden krijgen of voor de komende tijd niemand. Gelukkig is Bali wel populaire bestemming, en in er bijna altijd wel vrijwilligers aanwezig.

Verder liet Kham (de vertaler uit Laos) me weten dat de kinderen nog steeds elke dag goed poetsen op school. Een andere mevrouw uit Nieuw-Zeeland had aan de hand van mijn posters (gemaakt door mijn lieve oom Kees) de kindjes bij kindergarten uitgelegd over de belangen van handenwassen en de stappen hiervan. De leuke Amerikaanse vrouw had met het jongste klasje op de basisschool het tandenpoetsen voortgezet. Dit vond ik super nieuws om te horen, en heel erg fijn om te weten dat de kinderen er echt gebruik van maken, en ik dus echt een kleine verandering ben geweest in het leven van de kindjes. Ook vind ik het heel tof dat ik zowel de mevrouw uit Nieuw-Zeeland als de Amerikaanse vrouw geïnspireerd heb, en zij gebruik maakte van mijn spulletjes en posters. 

Zaterdagavond gingen de Nederlandse zusjes helaas naar huis. Voordat ze gingen zijn we nog wel naar de Buddah to Buddah fabriek geweest, wat hier de best to buddah heet. De prijzen waren ongelooflijk laag vergeleken met Nederland. Nadat we allemaal wat leuks uitgekozen hadden, was het tijd om afscheid te nemen. 

Hierna heb ik met de 2 andere meiden gelunched, en zijn we naar de stad gegaan. Ik moest nog even de laatste souveniertjes halen, en de meiden gingen met me mee. Het was heel gezellig fijn om nog even door de stad gelopen te hebben. 

Zondag had een van de meiden al vroeg een afspraak gemaakt bij en tattoo shop. Ze wilde een nieuwe tattoo en had deze shop op internet zien staan. Zelf was ik nog nooit binnen geweest bij zo'n winkel, en het andere meisje ook niet. Wij bleken meer gespannen en zenuwachtig te zijn dan het meisje die daadwerkelijk de tattoo kreeg wat erg typisch en grappig was. Na een half uurtje stond haar nieuwe tattoo erop. Zonder een gil of een traan. De tatoeage die ze had laten zetten stond voor het reizen, en had een mooi achterliggend verhaal. 

Die middag wilde ik heel graag nog genieten van de laatste zon in Bali. Dus besloten we naar het zwembad te gaan, en hier heerlijk te genieten van de zon. Tot slot hebben we lekker gegeten bij een restaurantje op de hoek van onze straat, waarna ik helaas de taxi moest nemen richting het vliegveld. 

Doordat er tot mijn grote verbazing geen file stond waren we binnen no-time op het vliegveld, waardoor ik nog 5 uur moest wachten op mijn vlucht. Dit was gelukkig geen probleem aangezien ik goede WiFi had, en er een La Place aanwezig was op het vliegveld. Bij het inchecken kreeg ik een kaartje met daarop "Invitation to premier lounge" ik wist niet precies wat dit inhield, maar besloot een kijkje te nemen. Blijkbaar was dit een grote lounge met gratis lekker eten en goede WiFi. (Ze hadden zelfs douches!!!) 

Ik wist niet zeker waaraan ik dit verdient had, aangezien de maatschappij waarmee ik vloog te vergelijken is met EasyJet of RyanAir, en dit het goedkoopste van het goedkoopste was. Natuurlijk had ik niks te klagen en genoot optimaal van dit luxe momentje. 

Mijn vlucht naar Darwin verliep soepel, en bij aankomst was ik al gauw buiten. Tot mijn grote verbazing ging het veel sneller dan ik kon geloven. Ik hoefde m'n visum niet te laten zien, geen stempel te ontvangen of mijn baggage te laten checken. Ik was hier heel blij mee, aangezien ik mezelf nogal gek gemaakt had door het kijken van programma's zoals "border security" waarin Australië altijd extreem streng is. 

Bij aankomst werd ik opgehaald door een lieve vriendin van Bea (mijn tante) die dichtbij het vliegveld woont, en waar ik de komende week zal verblijven. Ondanks dat het half 6 S'ochtends was kwam ze mij ophalen en heeft ze een heerlijk ontbijtje voor me gemaakt. Super lief! 

Momenteel geniet ik van de rust & warmte hier. Waar ik even niks hoef te doen, en alles lekker zelf kan bepalen. 

Ik vind het heel bijzonder en interessant om gezien te hebben hoe verschillend de mensen in Bali zijn ten opzichte van Laos. Natuurlijk ben ik al eens eerder in Azië geweest, maar ondanks dat is het toch anders als je vrijwilligerswerk doet. Bij vrijwilligerswerk ben je niet zoals elke andere toerist, maar bevind je je onder de mensen, en heb je veel meer contact met ze. Deze afgelopen 2 maanden hebben mij veel geleerd en doen beseffen over het leven in Europa en Nederland. Wij zijn zo verwend met wat we hebben, en hebben zoveel geluk dat wij geboren zijn in dit deel van onze mooie wereld. In Nederland hebben we eerlijke kansen, dezelfde rechten, en vooral goede basisvoorzieningen. We nemen zoveel voor lief, zoas schoon (warm) water uit de kraan, lekker veelzijdig eten en onze lieve familie en vrienden. 

Ook heb ik grote verschillen opgemerkt tussen Bali en Laos. Zoals ik al eerder vertelde was het programma en de accommodatie op beide locaties anders, maar ook de bewoners en cultuur is anders. Het grootste verschil wat me opviel was dat de mensen in Laos veel dankbaarder zijn. Dit heeft waarschijnlijk te maken met dat het land veel minder welvarend is dan Bali, en veel heeft aan elke kleine bijdrage. Dit geldt zowel voor de mensen in winkels als voor de kindjes die ik lesgegeven heb. Ze gaven je super veel tekeningen en stickers uit teken van dankbaarheid, ondanks dat ze deze zelf nauwelijks konden permiteren. Ook merkte je dat de mensen veel nieuwschieriger waren naar de “falang”, maar door de grote taalbadriere helaas geen gesprekje aan konden gaan. 

Bali daarentegen draait compleet om geld vangen, en het grote toerisme wat daarbij hoort. Overal vragen ze geld voor, en zodra ze weten dat je uit Nederland komt doen ze hier nog een schepje bovenop. De mensen zijn vriendelijk en grappig, en spreken heel goed engels. Toch zijn ze minder geinterresseerd doordat ze zo gewend zijn aan het toerisme dat ze het niet zo interressant meer vinden. Verder zijn de kinderen zo gewend aan nieuwe vrijwilligers en “buitenlanders” dat ze er niet gek van opkijken en veel sneller aan je gewend raken. Bali voelde meer als een vakantie, en Laos was toch meer met de locals en in the middle of nowhere. In Bali was het vrij gemakkelijk om aan van onze accommodatie naar de stad te komen waar je westers kon eten of andere westerse mensen kon zien. De accommodatie in Laos daarentegen was ver buiten de stad, en de enige westerse die je zag waren je mede vrijwilligers. Het enige eten wat je kom halen was op de lokale markt, waar je met handen en voeten jezelf duidelijk moest maken. Dit was een hele uitdaging vergeleken met Bali, waar alles zo westers was dat het een eitje was. 

Ik vind het heel bijzonder en fijn om deze verschillen gezien te hebben. Ik zou niet goed kunnen zeggen welke bestemming ik leuker vond. Wel weet ik dat mijn hart ligt in Laos en de lieve kindjes hier. Misschien doordat dit mijn eerste locatie was, of doordat ik hier zolang geweest ben.

Mijn vrijwilligerswerk periode zit erop, en nu is het tijd om zelf op avontuur te gaan. Eindelijk ben ik in het land waar ik als klein kind zo geobsedeerd mee was. Het land van de kangoeroes, en Aborigionals. Helemaal aan de andere kant van de wereld. Ik ben ontzettend benieuwd naar alles hier, en kan niet wachten om het jullie te vertellen. See you later alligator!